Фондацијата Word
Споделете ја оваа страница



НА

ЗБОРОТ

Јули 1909


Авторски права 1909 од HW PERCIVAL

МОМЕНТИ СО ПРИЈАТЕЛИ

Дали животните мисли и мислат?

Некои животни покажуваат извонредна способност да разберат што им е кажано и ќе го прават она што им е кажано како да разбрале. Animивотните немаат ум бидејќи човековото суштество го разбира зборот, ниту пак мислат, иако изгледа дека сфаќаат многу што им е кажано и ќе направат многу работи за коишто им е кажано да прават. Умот е принцип на индивидуализирање кај човекот кој го предизвикува и му овозможува да мисли на себеси како Јас-Јас-Јас. Animивотните не го имаат овој принцип и ништо во нивните постапки или однесување не укажува на тоа дека го имаат. Немајќи ум, тие не можат да размислат затоа што мислата е можна само со присуство на умот со желба. Animивотните имаат желба како свој доминантен и активирачки принцип, но немаат ум како телата на човечкото животно.

Во поинаква смисла отколку во човекот, животното има ум. Чувството во кое животното може да се рече дека има ум е дека таа дејствува од импулсот на универзалниот ум, без ваков принцип на индивидуализација. Секое животно, кое не е веднаш под влијание на човекот, дејствува според својата природа. Anивотното не може да дејствува различно од својата природа, а тоа е животинска природа. Човекот може да постапува според животинската природа строго, или според обични човечки инстинкти и социјални или деловни обичаи, или може да го надмине животното и обичниот човек и да дејствува на светото и богоубиво. Овој избор на неговото дејствување што го има човекот, е можно затоа што тој има ум или е ум. Ако животното имало или имало ум, можно е таквиот избор да се забележи во своето дејствување. Но, некое животно никогаш не дејствува поинаку од видот на кој припаѓа, и кој вид ја одредува природата и дејството на животното. Сето тоа важи за животното во неговата природна и природна состојба или состојба и кога не се меша или не е под непосредно влијание на човекот. Кога човекот носи животно под негово влијание, тој го менува тоа животно во мерка што го извршува своето влијание врз тоа. Човекот е во состојба да го изврши своето ментално влијание врз животното на сличен начин на кој го извршува влијанието на неговиот ум врз животното во себе. Desелбата е принцип на животното, имајте го предвид карактеристичниот принцип на човекот. Desелбата е возило на умот. Desелбата е работа со која работи умот. Причината поради која животните можат да бидат обучени да ги почитуваат заповедите на човекот е затоа што принципот на желба ќе одговори на дејството на умот и ќе ги почитува неговите диктати кога умот опстојува во неговите напори да владее со животното. Theивотното затоа не го прави размислувањето кога ги извршува наредбите на човекот. Theивотното едноставно ја почитува автоматски мислата на умот што ја насочува. Како илустрација на ова, може да се рече дека ниту едно животно не е познато дека разбира и почитува наредба која е различна од другите наредби пред да ја даде. Секое нешто што го прави е слично во вид на она што го научил човекот да го прави. Карактерот на умот е да испланира, споредува, да потекнува. Ниту едно животно нема способност или капацитет ниту да планира нешто, да се споредува според аргументи или да потекнува курс на дејствување за себе или за друго животно. Ивотните вршат трикови или ги почитуваат наредбите затоа што се научени и обучени да ги извршуваат и да ги почитуваат и тоа се должи на умот на човекот фрлен врз желбата на животното што ја рефлектира неговата мисла во акција.

 

Дали некое зловолно влијание ќе се доведе до човечки суштества со присуство на домашни животни?

Тоа зависи од човечкото суштество повеќе отколку што тоа го прави врз животното. Секој може да му помогне на другиот, но за тоа колку помош може да се даде или да се направи штета треба да одлучи човекот. На животното му помага дружењето со човекот ако човекот ќе го научи и контролира животното со убезност. Theивотното во својата дива и родна состојба не бара човечка помош, но кога со размножување и припитоменост човекот го носи животното под влијание на неговиот ум, животното веќе не е во можност или има можност да лови за своја храна за себе и за млади . Тогаш човекот станува одговорен за животното; и преземајќи таква одговорност, човечка должност е да се грижи и да го заштити животното. Човекот го прави ова не затоа што сака да се издигне и едуцира животното, туку затоа што сака да го стави животното на своја корист. На овој начин имаме домашни животни како што се коњ, крава, овца, коза, куче и живина. Субјектите кои ги анимираат телата на животните се едуцираат на одредени намени со телата на животните кои се подготвени за анимирање на човечко тело во некоја идна еволуција или свет. На овој начин се прави размена помеѓу животното и човекот. Theивотното го едуцира човекот за услугите што ги дава човекот. На принципот на желбата на животното се постапува од умот на човекот, а со такво континуирано дејствување и реакција принципот на желба на животното го подготвува човечкиот принцип на умот на човекот, така што во некој далечен период принципот на желба на животното може да се доведе до состојба дозволувајќи му да се дружи веднаш и директно со умот. Човекот ќе ја исполни својата должност подобро ако ја извршува својата должност интелигентно и весело наместо со сила на околности и негодувачки. Човекот ќе им помогне на животните ако ги гледа во светлина само што е наведено и ќе ги третира kindубезно и со внимание и ќе им покаже одредена ectionубов; тие тогаш ќе одговорат на неговите желби на начин што ќе го зачуди. Меѓутоа, кога им покажуваме affубов, треба да се води грижа. Таквата наклонетост не треба да биде она на глупаво и чудно милениче, туку наклонетоста што некој ја чувствува за душата во сите живи суштества. Ако човекот го стори тоа, ќе ги развиеше животните и тие ќе му одговорат на начин што ќе предизвика сегашниот човек да размисли позитивно дека животните имаат интелигенција во смисла на факултет за расудување. Но, дури и тогаш, ако животното се чинеше многу поинтелигентно отколку што е најдобро во моментов, тие сè уште нема да ја поседуваат моќта на мислата или на факултетот за расудување.

Здружението помеѓу човекот и животното е зло и лошо кога животните се изнесени од својата сфера од глупо човечко суштество и се прават да се пополни место кое не е ниту животно, ниту човечко ниту божествено. Ова го прават мажи или жени кои се обидуваат да направат идол од некое животно. Обично куче или мачка се избира за ваква цел. Миленичето е направено предмет на обожавање или обожавање. Сиромашното човечко суштество излева од преплавено срце огромно глупо зборови на предметот на нејзината слава. Идолизацијата на домашните миленици е донесена во такви екстреми што миленичето е скроено во најновите или специјалните мода и е направено да носи украсени ѓердани или други украси, и да има специјално живи придружници за чистење на парфимирање и хранење на истиот. Во еден случај, тие прошетаа со куче или го возеа во посебен превоз дека може да има свеж воздух без да се заморува. Миленичето на тој начин се негуваше низ животот и кога дојде смртта, беше сместено во сложено ковчег; беа извршени церемонии и нејзините обожаватели и нејзините пријатели ги следеа на гробиштата специјално подготвени за тоа, каде беше поставен да се одмори во пријатна околина и споменик поставен над него за да се одбележи тажниот настан. Animalивотно не треба да се обвинува за такво нешто; целата вина треба да биде приврзана кон човекот. Но, животното е повредено од такво дејство затоа што е извадено од својата природна сфера и е пуштено во сфера каде што не припаѓа. Тогаш е несоодветно повторно да влезе во сферата од која е преземена и не е во состојба да дејствува природно, корисно и правилно во положбата што ја дава ненормалното човечко суштество. Таквата акција е злоупотреба на можноста за позиција од човекот, кој ќе го одземе правото и ќе тврди дека со такво злоупотреба на слична позиција во идниот живот. Залудно потрошената можност за позиција, губење пари, деградација на други човечки суштества при принудување на нив да бидат слуги на домашно милениче, а при несоодветување на животното до местото дадено, сите ќе треба да бидат платени во беда, разочарување и деградација во идните животи. Постојат неколку казни премногу тешки за човечко суштество што прави идол од животно и му се поклонува на тоа животно. Таквата акција е обид да се направи потенцијален бог слуга на beвер, и таков обид мора да ги прими своите празни пустини.

Под одредени услови влијанието на животните е штетно за одредени човечки суштества. На пример, кога некое лице е слабо или спие мачка или старо куче не смее да му се допира на телото, затоа што кога телото нема присуство на својот ум или умот не е свесен во човечкото тело, животинскиот магнетизам од човечкото тело ќе го извлече кучето или мачката или друго животно кое го допира. Theивотното инстинктивно се фаќа близу или го допира човечкото тело затоа што од него добива одредена доблест. Доказ за ова е дека кучето, особено старото куче, секогаш ќе трие против човечкото тело. Ова го прави за двојна намена; со цел да се изгреба, но особено затоа што тој добива одредено магнетно влијание од човечкото тело што го присвои. Можеби често се забележуваше дека мачката ќе избере некое лице кое спие и ќе се навикне на градите и чисто задоволство, бидејќи го апсорбира магнетизмот на лицето што спие. Ако ова продолжи ноќта кон ноќта, лицето ќе ослабне и ќе ослабне сè додека не дојде до смрт. Бидејќи животните можат да апсорбираат магнетизам од човекот, тоа не треба да предизвика човекот да избегнува животно или да не биде неkубезен кон тоа, туку да го натера да го искористи своето расудување во справувањето со животните, да им покаже секаква kindубезност и theубов што човекот треба да ја чувствува за сите живи суштества; но тој исто така треба да ги обучува со вежбање на дисциплина, што ќе ги едуцира во корисни и пристојни суштества, наместо да им овозможи да прават како што сакаат, затоа што тој е или премногу мрзлив или безгрижен да ги обучува или затоа што тој покажува глупави и екстравагантни занесеност на нивните импулси.

Другар [HW Percival]